همه رفتارها، اعمال و حالات انسان درقبال همه نعمت ها، ظرفیت ها و توانمندی ها باید ذیل حمد قرار گیرد

اصل چیست؟ رسیدن به موقعیت حمد است. تمام ماجرا و تمام فعالیت‌ها و تمام رفتارهای انسان باید انسان را به حمد برساند. پس باید همه نعمات در مسیری به کار گرفته بشود که انسان اهل حمد بشود، باید همه موقعیت‌ها، همه فضاها، همه ابزارها، همه توانمندی‌های انسان در مسیری به کار گرفته بشود که انسان اهل حمد بشود. جداسازی ممنوع است، آقا من برخی از موضوعات را که در زندگی گذاشته‌ام برای یک فضای دیگری است، یک مسیری را هم باز کرده‌ام برای اهل حمد بودن، نه، این ممنوع است. حمد باید علی کل حال باشد، علی کل نعمات باشد، علی کل ظرفیت‌ها، علی کل توانمندی‌ها، لذا باید اینجا یک نظام درست کرد، یک ساختار درست کرد، هر شیئی، هر توانمندی، هر ظرفیتی، هر نعمتی، باید جایش در نظام سلوک حامدانه انسان معلوم باشد. فلان شیء را یا فلان نعمت را یا فلان توانمندی را اگر نمی‌توانی در مقوله نظام سلوک حامدانه قرار بدهی، آن باید از این دایره خارج بشود، پرداختن به آن ممنوع است. بعضی از موضوعاتی که در زندگی داریم را باید با این فرهنگ و این معرفت باز تعریف کنیم و در این نظام و نقشه موقعیت‌ها، ظرفیت‌ها و نعمات مربوط به سلوک حامدانه قرار بدهیم. بله این مطلب در بحث سلوک حامدانه مهم است. وقتی صحبت از سلوک حامدانه است، یعنی یک نظام انتخاب و اولویت بندی در نعمات پیرامون. پس تا اینجا حامد یعنی سلوک حامدانه، سلوک در بستر حمد، سلوک در معرفت حمد در موضوع نعمات دو مطلب دارد، 1- نگاه عبوری از نعمات، نگاه یافتن دست منعم در نعمات، اهمیت منعم در نعمات، وصل شدن به منعم که الله العزیز الحمید است در دل نعمات و دوم ایجاد یک نظام خیر در نعمات.