انسان شاکر درفضای نعمات از نعمت لذت می برد و انسان حامد از منعم

انسان از نعمات لذت می‌برد، باید هم ببرد. وقتی نعمت هست، کیف هست، لذت هست، آسایش هست. اگر از دریچه لذت بردن، لذائذ، به نعمات نگاه کنیم، انسان شاکر از نعمت به ما هو نعمتش لذت می‌برد. انسان حامد در فضای نعمات لذت می‌برد، از چه؟ از منعم. هرچه نعمت بیشتر، لذت از منعم بیشتر. منعمی است به یک نفر، به یک انسانی یک نعمت داده، آن انسان محب آن منعم است، عاشق آن منعم است، این یک بار لذت می‌برد، از خود آن نعمت استفاده می‌کند ولی همیشه توجهش به این مطلب است که محبوب یک بار حواسش بوده یک نعمت به دست او داده، حالا اگر تعداد این نعمات بیشتر بشود چه؟ لذتش بیشتر می‌شود. اگر خیلی زیاد بشود چه؟ لذتش بیشتر می‌شود.