نیاز مبرم انسان ها به شفاعت رسول الله (ص) در همین دنیا، برای پس زدن الهه ها و سلوک در گام های توحیدی

شفاعت الان هست، در زندگی دنیاست، در همین الان که داری زندگی می‌کنی و نه تنها برای این معنا که شما بروی و هر کاری که دوست داری انجام بدهی، کار غیر دینی انجام بدهی، معصیت انجام بدهی، منم معصیت کردم، تو بیا من رو شفاعت کن، حالا انشاءالله ما را شفاعت میکنه، ما نگران نیستیم، نه شفاعت یک باب هست، یک فتح باب ورود به سلوک توحید هست، خیلی مطلب مهمی است، می‌خواهی بروی گام دوم توحید، اصلاً بدون شفاعت نشدنی است، ببینید بدون شفیع نشدنی است، می‌خواهی سلوک کنی در الهیت الله، بدون شفیع نشدنی است. در فرهنگ ما شیعیان شفیع مطرح است، در بقیه فرهنگها خیلی مطرح نیست، این اتفاقا ضعف آنهاست، این آیه قرآن هست می‌فرماید شما برای گام دوم توحید شفیع می‌خواهی، شفیع شما کیه؟ نه شفیع در قیامت، ها، اون که جای خود، اونجا هم می‌خواهی، نه شفیع بعد از مرگ، بلکه همین الان برای سلوک توحید شما شفیع می‌خواهی. آیا این درخواست ما است؟ ما به امام حسین علیه السلام مطرح کنیم، درخواست کنیم، آقا شفیع ما بشو در سلوک توحید، در پس زدن اله‌های غیر از الله، در خارج کردن ما، از ظلمت‌های شرک. شفیع یعنی بیا کنارم، من تنهایی نمی‌تونم، بله شفاعت اینجاست، یکی باید بیاید، یکی باید بیاید کنار آدم، من تنهایی نمی‌تونم، آیا اینطور درخواست می‌کنیم؟ آیا اینطور شفاعت برای ما پررنگ است؟ در سوره کهف آیه ۲۸ خدای متعال این اذن را برای رسول الله ص بصورت کلی صادر کرده، وَ اصْبِرْ نَفْسَكَ مَعَ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُم بِالْغَدَوةِ وَ الْعَشىِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ برو برو کنار این آدمها، این آدمها تنهایی نمی‌تونند، این آدمها کی هستند؟ يَدْعُونَ رَبَّهُم بِالْغَدَوةِ وَ الْعَشىِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ در حالی که اراده وجه خدا کرده‌اند، اراده‌شون فقط اراده وجه خداست، مدام درخواست دارند، سراپاشون شده درخواست رب.