پیش زمینه فهم موضوعات قرآنی ، شناخت ویژگی های قرآن است

دخیل کردن اوصاف و ویژگیهای قرآن در فهم بهتر قرآن

در بحث مفهوم در قرآن ما در واقع کاری که باید انجام بدیم این هست که دنبال این باشیم که ویژگیهای قرآن، فضایل قرآن، اوصاف قرآن، چگونه معیاری هستن در فهم قرآن. اگر ما می خوایم فهمی از قرآن داشته باشیم ویژگیهایی که برای قرآن مطرح هست،چگونه باید در مسیر فهم قرآن لحاظ بشن. مثلا در روایات گفته میشه که قرآن ذو وجوه هست. خوب ذو وجوه بودن قرآن چگونه باید در فهم قرآن لحاظ بشه؟ در آیات گفته میشه که برخی از آیات قرآن محکم هست برخی از آیات قرآن متشابه هست، این باید چگونه لحاظ بشه؟ یک به یک ویژگیها و اوصاف قرآن باید مورد بررسی قرار بگیره و معلوم بشه که این ویژگی در فهم قرآن، در مسیر فهم قرآن، در روش فهم قرآن چه تأثیری داره؟ چه جایگاهی داره؟ چگونه باید به کار گرفته بشه؟ گفته میشه قرآن مجید. گفته میشه قرآن عظیم، قرآن کریم، قرآن حکیم، اینها چه نقشی دارن در فهم قرآن؟ آیا اینها رو باید لحاظ کرد؟ یا باید با بی توجه به اینها سراغ قرآن رفت؟ مثلا از ویژگیهای قرآن این هست که قرآن آیه هست. خوب پس شما باید وقتی سراغ قرآن میری این معرفت رو بدونی که سراغ کتابی میری، سراغ مجموعه واژگانی میری، مجموعه الفاظی میری، سراغ مجموعه ای میری که اون مجموعه دارای آیات هست. آیه داشتن و نداشتن هم فرق داره. این باید در برداشت ما، در روش برداشت ما لحاظ بشه. بعد می فرماد که ما این قرآن رو و آیاتش رو تفصیل کردیم. خوب من باید بدونم که تو چی کار کردی. که وقتی می خوام بیام بتونم بفهمم.

ابتدا ایجاد معرفت صحیح نسبت به قرآن سپس عمیق شدن در فهم قرآن

اگر من می خوام ارتباط دقیقی با اون شیء مقابلم ایجاد بکنم، باید معرفت دقیقی نسبت به اون شیء داشته باشم. اگر شما می خوای ارتباط دقیقی با خداوند ایجاد بکنی باید معرفت صحیحی نسبت به خداوند داشته باشی. معرفت دقیقی داشته باشی. شما اگر ندونی که خداوند تواب هست. شما اگر ندونی که توبه پذیر هست، خوب هیچ وقت توبه نمی کنی. ارتباط توبه کردن بین شما ایجاد نمیشه. چون شما باورت این نیست که خداوند توبه پذیر هست. شما اول باید خدا رو بشناسی بعد ارتباط بگیری. ارتباط شما، سطح ارتباط شما منوط به سطح معرفت شما به خداست. اگر شما به رحمانیت و رحیمیت خدا باور نداشته باشی و معرفت نداشته باشی، در فضای رحمانیت و رحیمیت با خداوند ارتباط نمی گیری. ارتباطی که ما با یک شیء میگیریم منوط به معرفتی است که با اون شیء داریم، نسبت به اون شیء داریم. هر چه قرآن رو بیشتر بشناسیم، معرفت بیشتر داشته باشیم، اون موقع می تونیم دنبال این باشیم که بر اساس این معرفتمون، با قرآن ارتباط دقیقتر بگیریم. این ارتباط میشه ارتباط درخور، ارتباط فراخور قرآن. ما با قرآن ارتباط فراخور قرآن نداریم. چرا؟ چون معرفتمون، معرفت فراخور قرآن نیست. قرآن رو نمی شناسیم. خداوند می فرماد که قرآن عظیم. خوب قرآن عظیم یعنی چی؟ نمی شناسیم. ما چقدر نسبت به قرآن عظیم معرفت داریم؟ نمی دونیم.