ورود به ارض مقدّسة سبب تثبیت سلوک توحیدی قوم حضرت موسی (ع) و عدم ورود به معنای اهل خسران شدن است

جایگاه ارض مقدس. ارض مقدس در اواخر رسالت موسی علیه السلام است و این ارض مقدس، ارضی است که خدای متعال برای قوم موسی مکتوب کرده که وارد این ارض مقدس بشوید. اگر وارد این ارض مقدس نشوند، اهل خسران هستند، انگار هیچ چیزی برایشان نبوده، همه آن نعمت‌هایی که بر آنها قرار گرفت، همه آن انبیائی که در بین‌شون جعل شد، همه آن مَلِک شدن‌ها و جایگاه پیدا کردن‌ها در دنیا، همه هیچ است، همه پوچ است، در خسران هستند. خدا به کسی زیاد نعمت بدهد، آیا این فرد سرافراز است؟ طبق این آیات لزوماً نه. خدا به قومی زیاد نعمت بدهد، قومی را پادشاهی بهشان بدهد، جایگاه بزرگ در دنیا بدهد، آیا این قوم سرافراز هستند؟ لزوماً نه. باید ساز و کار حاکم بر سرزمین این قوم، خدایی باشد، باید توحید در تمام ساز و کار اجتماع این قوم، محیط این قوم، تثبیت شده باشد، باید ارض زندگی این قوم، مقدس باشد.