احساس کوچکی اهل بیت (ع) در برابر خداوند با وجود داشتن جایگاهی چون عروةالوثقایی و نور اللهی

در مسیر توحید وقتی پیش بروی، خدای متعال توفیقات عطا می‌کند، به نسبت قبل، فرد رشد کرده، به نسبت قبل، به نسبت پیش از آن، فرد دارای جایگاه شده، صفاتی پیدا کرده، ارزشی پیدا کرده، مقداری پیدا کرده، این به نسبت قبل است ولی به نسبت محضری که یافته، به نسبت آن مقامی که الان درش حضور پیدا کرده، به نسبت تجلی که صفات خدای متعال در آن مقام یافته، بسیار بسیار بسیار نسبت به قبل کوچک‌تر شده، ضعیف‌تر شد. اوج این مقامات برای ۱۴ معصوم بزرگوار و باکرامت صلوات الله علیهم اجمعین است. در نظام خداوندی عروة الوثقی کیست؟ می‌فرمایید وجود بزرگوار اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام. حبل الله کیست؟ می‌فرمایید ایشان هستند. نورالله کیست؟ می‌فرمایید ایشان هستند. شما به محضر عروة الوثقی برسی، به محضر مقام عروة الوثقایی امیرالمومنین علیه السلام برسی، بفرمایید یا عروة الوثقی، شما چقدر بزرگ هستید، چقدر با عظمت هستید، درک خودتان چیه از این عظمت و بزرگی؟ می‌فرماید من چقدر کوچک هستم، چقدر ضعیف هستم، چقدر حقیر هستم، در مقابل عظمت خدا. درکی که من، منِ عروة الوثقی از عظمت خدای متعال دارم، بنی بشری ندارد، هیچ موجودی ندارد. اگر ما این مسیر توحید را حرکت کنیم و به این معرفت نفس توجه نداشته باشیم، غفلت کردیم و در خطر هستیم. اگر کسی مسیر توحید را حرکت کند و در مقابل صفات خدای متعال، آن نقطه تقابلش را برای خودش نیابد، در مقابل العزیز، الذلیل نباشد، در مقابل القوی، الضعیف نباشد، در مقابل خالق، مخلوق نباشد، در مقابل مالک، مملوک نباشد، و این دست از صفات، باید بداند که راه را دارد غلط می‌رود، این یک شاخص است. باید مدام این صفات مان را چک کنیم. معرفت الله با لحاظ این نوع از صفات در نفس ما، برای ما کارساز است، سعادت دارد.