ارتقاء در نظام حمد با سه گامِ قائل شدن به حمد، تسبیح و حامد شدن

نظام حمد بیانگر ارتباط اشیاء با خداوند، از جهت سلوک الی الله است

موضوع، این نیست که خدای متعال اشیای عالم رو فقط برای عالم آفریده باشه، اشیای عالم رو فقط در ارتباط صحیحی با هم آفریده باشه که این هم هست، اشیای عالم، همگی، به درستی، در کنار هم قرار گرفته‌اند، خوب و بد، بزرگ و کوچک، در یک نظام صحیحی در کنار هم، در یک تعامل صحیحی با هم، یعنی در نظام عدل، عدل در همه اشیاء عالم جریان داره. . همین اشیاء عالم، تمام‌شون ارتباط‌شون با خدای متعال روشن هست، نه از جهت خلق بودن، خالق و مخلوق که اون هم هست، نه از جهت مالک و مملوک که اون هم هست، از جهت سلوک الی توحید، الی الله احد، الی اله واحد. اینکه اگر آسمانی هست و زمینی هست و اشیائی هست و انسان‌هایی هستند، همه موثرند و خدای متعال در همشون وجه اشاره به اله واحد و سلوک به سوی اله واحد رو قرار داده.

پس از آشنایی با نظام حمد، همه موضوعات انسان را به سلوک الی الله هدایت می کند

کسی که با نظام حمد خدا آشنا هست، با وجه حمید بودن خدای متعال آشنا هست، هیچ چیزی، هیچ امری، هیچ شیئی، سلوک او به سوی خدای متعال رو متوقف نمی‌کنه. نه خوشی‌ها او رو متوقف می‌کنه، نه مصیبت‌ها. او در مصیبت‌ها، الیه راجعون هست. آقا برای شما سختی پیش آمده، مصیبت‌های سخت پیش آمده، او از همان مصیبت، در همان مصیبت، الیه راجعون می‌بینه. نه اینکه بگه نه خب این مصیبت هست ولی خب من سعی می‌کنم الیه راجعون باقی بمانم، نه، در همان مصیبت الیه راجعون می‌بینه. این مطلب مهمه. اینطور نیست که مصیبت کربلا اتفاق افتاد و خوبان در کربلا سعی کنند که از اون مصیبت اثر نگیرند و خودشون رو در سلوک الی الله نگه دارند، نه، این نه، بلکه اینکه آنها در دل همان مصیبت، سلوک الی الله می‌بینند. آن اتفاق و موضوع، آن وقایع برای آنها سلوک الی الله هست. شما یک موقعی یک سختی در زندگیتون پیش میاد، ممکنه بگویید که خب حالا سختی هست ولی من سعی کنم که این سختی رو ندید بگیرم و به خدای متعال توجه داشته باشم، این خوبه ولی این بحث حمد نیست. بحث حمد یعنی شما در دل همان ماجرای سخت، سلوک الی الله می‌کنی. اون ماجرا برای شما سلوک الی الله هست، خود سلوک الی الله هست، خود چیدمان خدای متعال در نظام خدا برای سلوک هست.

سه گام در نظام حمد مطرح است، قائل به حمد بودن در عالم، تسبیح و حامد بودن

در ماجراها باید قائل به حمد بود. همه عالم رو باید در نظام حمد دید. ما باید در ماجراها قائل به حمد باشیم، در همه ماجراها. بنیان معرفت‌مون باید وجود حمد خدا، حمد برای خدا در همه عالم باشه. بنیان معرفت ما باید الحمدالله باشه در همه عالم، از اول تا آخر. ما باید به این قائل باشیم. این باید بنیان معرفت ما باشه. بعد با این قائل بودن، با این بنیان معرفتی در موضوعات مختلف، تسبیح خدای متعال کنیم، جستجوگر خدای متعال باشیم، خدایا تو کجای این ماجرا هستی؟ در این ماجرا چگونه تو را جستجو کنم؟ من به دنبال تو هستم، تو این ماجرا من دست‌های دیگه، اله‌های دیگه، احدهای دیگر را کنار می‌زنم، این تو هستی که هستی، تسبیح می‌کنم. بعد از تسبیح، حامد می‌شوم، وقتی درست تسبیح کردید حالا حامد می‌شوید، سلوک می‌کنید الی الله، وصل به توحید می‌شوید در همان ماجرا. پس به صورت کلی شاید بشه گفت سه گام هست، قائل به حمد بودن در عالم، بنیان معرفتی رو بر حمد قرار دادن در همه عالم، در مرحله بعد تسبیح کردن در موضوعات مختلف بر اساس این معرفت حمد در عالم و در مرحله بعد حامد بودن، وصول به توحید، واصل شدن به توحید، در تک تک موضوعات و اتفاقات، از مصیبت‌ها تا نعمات.