نار ضیاء دارد ولی با وجود نار، افراد لزوماً بهره ای از نور نخوهند داشت

آیا از نار ضیاء ایجاد می‌شود؟ بله. در آیه هفدهم سوره بقره می‌فرماید فَلَمَّا أَضَاءَتْ مَا حَوْلَهُ فاعل أَضَاءَتْ چی است؟ نار. پس نار مضیع است، ضیاء دهنده است. در همین آیه خدای متعال می‌فرماید که ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ خدا نور آن افرادی که نار برپا کردند و آن نار به پیرامون آنها ضیاء داد، نور آن افراد را می‌برد. آن افراد در ظلمات باقی می‌مانند، هرچند که ناری برپا کرده‌اند و آن نار حول آنها را ضیاء داده، ولی خود آن افراد دیگر نوری ندارند، از نور بهره ندارند و به این خاطر در ظلمات باقی می‌مانند. یک فرد ممکن است به یک دلیلی، به یک واسطه‌ای در بهره از النار، پیرامون او دارای ضیاء باشد ولی خود آن فرد بهره از نور ندارد. شاخص خود آن فرد است، آیا در آن فرد نور است؟ آیا در آن فرد نظام بهره از نور وجود دارد؟ اگر این نظام وجود داشته باشد، این فرد دارای نور است و پیرامون او بر اساس شیرازه شجره مبارکه، دارای ضیاء است. این مطلب مهم است، خود آن فرد مهم است، باید از نظام نور و شیرازه شجره مبارکه، نور بگیرد، باید به سمت بهره از کوکب دُری برود، باید آنچه که برای او ایقاد می‌شود، کوکب دُری باشد، نه نار.