به یاد مرگ و اوضاع پس از مرگ امورات دنیا را از حالت لهو و لعب و بازی بودن خارج کنیم

یاد مرگ و موضوعات بسیاری که پس از مرگ اتفاق می افتد لهو و لعب بودن بسیاری از امورات دنیایی را برایمان نمایان می‌کند

یاد مرگ : یاد مرگ توسط افراد مختلفی انجام میشه در سطوح مختلفی انجام میشه یه موقعی یاد مرگ برای این هست که شما متوجه باشی و درس بگیری که در این دنیا به موضوعاتی که لهو و لعب و بازی و اینها هستند نپردازی. لذا تشویق میشید به یاد مرگ. توجه به مرگ دارید. از اینکه انسان یک روزی از دنیا میره درس میگیرید. یه سطحش این هست. پس من یک روزی از دنیا میرم. من انسانی هستم که یک روزی خواهم مُرد. من شیئی هستم موجودی هستم که یه روزی خواهم مُرد و اینهایی که دور و ور من هستند اشیائی که دور و ور من هستند در اون زمان دیگه همراه من نخواهند بود. واقعاً این جمله سنگین هست. اگر فهم کنیم به زودی در آینده ای حالا چند سال یک دهه دو دهه چند دهه در گذر تاریخ عددش بزرگ نیست، این عددی که شما عمر میکنی به چشم نمیاد. یه روزی خواهد رسید که تمام این اشیائی که پیرامون من هستند، اموراتی که پیرامون من هستند، مسائل مختلفی که با اونها درگیر هستم، دیگر با من نخواهند بود. و من مثل یک بچه ی بی پدر مادری هستم که بچه ی نوزاد یک روزه ی بی پدر و مادری که در یک دنیا رها شدم. در یک بیابانی رها شدم. اوضاع انسان بعد از مرگ این هست. اوضاع انسان وقتی از دنیا میره مثل یک نوزاد یک روزه ای هست، نوزاد تازه به دنیا اومده ای که پدر و مادری نداره، کس و کاری نداره و در یک بیابانی به تنهایی رها شده. در اون بیابان انواع اقسام موجودات درنده و چرنده و خزنده هستند. کسی نیست بهش غذایی بده. کسی نیست سرد و گرمش کنه. کسی نیست احوالش رو بپرسه اوضاع انسان بعد از مرگ اینطور هست.

پس از مرگ مثل یک طفل یک روزه نیاز مند بوده و امیدوار به رفتار پدرانه پیامبر (ص) و امیر المومنین (ع) هستیم

اینجا رسول الله صلوات الله علیه میفرماید که اَنَا وَ عَلی اَبَوا هَذِهِ الاُمَّة ما پدرهای این امت هستیم بعد از مرگ، قبل از مرگ هم هست ها. معنا داره یعنی وقتی مردن ما مثل پدرشون کنارشون هستیم این وقتی اومد در اون دنیا یه نوزاد هست یه بچه هست این مثل یه طفل تازه به دنیا اومده هست ما کنارش هستیم ما مثل پدرش کنارش هستیم، بچه ای در آغوش پدرش، میایم نمیگذاریم اون تنها باشه از تنهایی خارج میشه کنارش قرار میگیریم. ما به شفاعت از همان ابتدای آغاز دوران پس از مرگ نیاز داریم یکی بیاد کنارمون قرار بگیره، عمده ی انسانها قریب به اتفاق وقتی از دنیا میرند مثل یک طفل تازه به دنیا اومده هستند نیاز دارند یکی بیاد کنارشون قرار بگیره و الّا در بیابان پس از مرگ چی کار کنند. خب این یاد مرگ که من در سالهای آتی با کم و زیادش چند سال آینده مقداری آینده از دنیا خواهم رفت و در این دنیا باقی نیستم نمی‌مانم. یعنی محصول این یاد مرگ میشه اینکه من در این دنیا باقی نیستم یه مقداری رفتارهای انسان رو میزون میکنه.

پرداختن به مرگ با یاد لحظه احتضار

یه قدم جلوتر یاد مرگ، کثرت یاد مرگ، یعنی در لحظه ی مرگ ایستادن. نه اینکه من در این دنیا باقی نیستم. من در لحظه ی مرگ هستم. من دمادم رفتن از دنیا هستم. مانند انسانی در دنیا زندگی میکنه که در حالت احتضار هست. در حالت رفتن هست. دمادم رفتن هست. او رو، رو به قبله گذاشتند، حسش اون فرد هست. او رو، رو به قبله گذاشتند در حالت احتزار هم هست. این هم یه سطحی از پرداختن به مرگ.

اولیاءالله در تمنّای مرگ هستند

یه سطح عالیتر پرداختن به مرگ که بسیار بالا هست و مخصوص اولیاءالله در تراز رفتار اولیاءالله هست اون رفتار تمنای مرگ هست. اولیاءالله به یاد مرگ زندگی نمیکنند که این هم درشون هست در لحظه ی مرگ زندگی نمیکنند که این هم درشون هست بلکه در تمنای مرگ هستند. در تمنای موت هستند. اوضاع و احوال شما بعد از مرگ در سرزمین بعد از مرگ باید چی باشه که شما تمنای مرگ داشته باشی؟ این احوال اولیاءالله هست .