کلام الله اولین و مهمترین طریقه شناخت خداوند است

مواجهه با کلام خداوند، در حیطه کلام و متکلّم کلام

وقتی ما با یک کلام مواجه هستیم در واقع با دو حیطه مواجه هستیم. 1- حیطه کلام 2- حیطه گوینده، متکلم. هر ارتباط با هر دوی این موضوع ما رو با مقصود کلام آشنا می کنه. بله پس ما در قرآن با دو حیطه مواجه هستیم. 1- حیطه خداوند که متکلم قرآن هست. دوم حیطه خود کلام.

شهود، یکی از طرق شناخت خداوند است

خداوند رو چگونه بشناسیم؟ متکلم قرآن رو چگونه بشناسیم؟ چندین راه ممکنه بسوی شناخت خداوند باشه. راه شهود. شهود از چی شروع میشه؟ از شهود نفس تا شهود آفاق و شهود عالم. من عرف نفس فقد عرف رب. کسی که خودش رو دقیق بشناسه. کسی که عالم رو دقیق ببینه، دقیق بشناسه این فرد با خداوند آشنا میشه. معرفت به خداوند پیدا میکنه. معرفت به خداوند ما رو به معرفت به قرآن نزدیکتر می کنه. چرا؟ چون قرآن کلام این گوینده هست. کلام خداوند متکلم هست.

پرداختن به کلام خداوند، در راه شناخت خداوند اولویت دارد

ولیکن معرفت به خداوند از مسیر آفاق از مسیر انفس از دل قرآن دقیق طی خواهد شد. ممکنه شما از مسیر انفس، سیر در انفس و آفاق حرکت کنید ولیکن دقیقا به اون معرفت لازم نرسی. این خب مهم هست. اون مسیر آفاقی و انفسی که قرآن تبیین میکنه اون مسیر، مسیر دقیق و صحیح هست. قرآن چی هست؟ کلام خداست. از همین بحث معلوم میشه که در معرفت به خداوند پرداختن به کلام خداوند جایگاه مهمی داره. جایگاه با الویتی داره. الویت، پرداختن به کلام خداست. پرداختن به کلام خداوند در معرفت به خداوند جزو الویتهاست. خوب یعنی مهمترین الویت هست. اون چیز که پیش روی ما هست اون چیزی که ما به اون راه داریم همین کلام خداوند هست. پس ارتباط ما با خداوند دو حیطه هست.

جهت شناخت خداوند هم از طریق مخلوقات و هم از طریق نفس به کلام خداوند نیاز داریم

ارتباط از مسیر کلام خدا، ارتباط از مسیر مخلوقات خدا. یعنی ما از خداوند دو حیطه شیء سراغ داریم. حیطه شیء کلام خدا. حیطه شیء مخلوقات خدا، سایر مخلوفات. از هر دو شیء میشه به خداوند پی برد ولی پرداختن به مخلوقات خداوند ممکنه با دقت انجام نشه. شما از مخلوقات خداوند می خوای به خداوند برسی ممکنه با دقت انجام نشه. برای پرداختن دقیق به مخلوقات خدا که از مسیر مخلوقات خدا به معرفت خدا برسید اینجا هدایت قرآن لازم هست. تبیان قرآن لازم هست. تبیان قرآن که کلام خداست. کلام خدا که نازل شده. در چند مرحله نازل شده. به شکلی شده که ما بتونیم با کلام خدا ارتباط ایجاد کنیم. به شکلی شده که ما با تحصیل معلوماتی و معرفتهایی و صفات و ویژگیهایی بتونیم با کلام خدا ارتباط ایجاد کنیم و کلام خداوند رو فهم کنیم، بستر قرار بدیم، معیار قرار بدیم برای پرداختن به خداوند. پرداختن به آثار و مخلوقات خداوند. پرداختن به نفس. بحث پرداختن به قرآن یعنی پرداختن به کلام خدا. یعنی پرداختن به سطحی از کلام خدا، نازله ای از کلام خداوند متعال که همه انسانها بتونن وارد این سطح بشن.

نزول قرآن جهت سهولت در بهره برداری است

پس قرآن باید برای انسانها نازل بشه. اصلا در معنای نزول این هست. نازل بشه که برای شما قابل استفاده باشه. نازل بشه که برای شما قابل بهره برداری باشه. مثل نزول باران. موقعی که ابر هست اون بالا هست برای شما استفاده زیاد نداره. نه اینکه اصلا استفاده نداره ولی استفاده زیاد نداره. استفاده اش در حداقل هست برای شما. برای اینکه برای شما استفاده بشه باید چی بشه؟ باید بیاد پایین. یابد نازل بشه. نازل شد برای شما قابل استفاده هست. پس نزول پیدا میکنه برای شما که برای شما قابل استفاده باشه. اگر قرآن نازل شده برایش بهره برداری هست. برای سهولت در بهره برداری هست. نزول برای سختی در بهره برداری نیست برای سهولت در بهره برداری هست. پس قرآن در مسیر نزول به سطحی می رسه که قابل بهره برداری باشه برای انسانها. برای همه انسانها. آیا همه انسانها به یه میزان می تونن از قرآن برداشت کنن؟ بهره برداری کنن؟ لوزوما نه. ولی همه انسانها حتما باید بتونن یه بهره برداری بکنن.

نزول قرآن در شهر رمضان، به خاطر هدایت مردم است

در آیه 185 سوره بقره و البته آیات دیگری می فرماید که، هدی للناس، هدایت است برای ناس. برای مردم. قرآن در شهر رمضان نازل شده که قرآنی که هدایت هست برای مردم. آیا فقط هدایت است برای مردم؟ نخیر. بینات از هدی و بینات از فرقان هم هست. برای کی؟ نه لزوما برای مردم. هدایت، هدایتی برای مردم ولی بیناتی از الهدی و الفرقان هم قرآن هست. مردم چه استفاده ای می برن؟ آیا استفاده ای می برن؟ بله هدایت. هدی للناس. هدی الهدی نیست. پس ما در مواجه با کلام خداوند باید بریم سراغ بهره برداری از این کلام.

پرداختن به کلام خداوند، اصلی ترین راه شناخت خداوند است

از سطوح مختلف کلام بهره برداری کنیم. هر کدوم مقدمات خودش رو می خواد. ولیکن اصلیترین راه معرفت به خداوند هست. اصلیترین مسیر معرفت به خداوند پرداختن به کلام خداست. روش پرداختن ما به معرفت خداوند نباید روش پرداختن ما به شناخت در مورد برخی از سلاطین بسیار قدیم، عصرهای بسیار کهن باشه که از اونها هیچی نداریم فقط یه ساختمونی ازشون به ارث مونده. مخروبه هایی ازشون مونده. آثاری مونده. آثاری در قالب برخی از ساخته ها این رو بگذارید در قالب برخی مخلوقات. خوب ما از اونها فقط همونها رو داریم. شناخت ما از اونها محدود به نوع ساخت اونها ، نوع طراحی شون، نوع ابزاری که استفاده می کردن، نوع موادی که استفاده کردن. از اینها به شناخت در مورد اونها پی می بریم. من یک سؤال دارم. اگر از همون آدمها برای ما دست نوشته های مفصلی باقی می موند و توضیح می دادن موضوعات مختلفی رو از جمله آن چیزهایی که ساخته اند و به ما رسیده. شاید ما به این نتیجه می رسیدیم برداشتی که ما از ساخته های اونها در مورد اونها میکنیم خیلی دقیق هم نیست. خودشون یه چیز دیگری گفتن و سزاوار این بود که ما به اون کلام بپردازیم تا به اون برخی از آثار فیزیکی که از اونها به ما رسیده. روش برخورد ما با خداوند در معرفت نسبت به خداوند نباید مانند روشی باشه که مثلا می خوام بریم اسکندر رو بشناسیم. می خوام بریم کوروش کبیر رو بشناسیم. می خوام بریم برخی از سلاطین قدیم رو برخی از اقوام قدیم رو بشناسیم. بریم خوب نگاه کنیم ببینیم که آثاری که از شهرشون مونده چه جوری هست از اونها پی ببریم که اونها چه جوری فکر می کردن، چه کار می کردن؟ اگر از اون شهر از اون اهالی اونجا از اون سلاطین قدیم به ما یک کتابی می رسید که در مورد خودشون توضیح داده بودن، رفتن و پرداختن به اون اشیاء به تنهایی غیر عاقلانه بود. شما باید به این کلام می پرداختی به اون اثار باقی مانده هم در قالب همین کلام می پرداختی. خداوند خالق همه اشیاء است. خالق همه عوالم، آسمانها و زمین هست. بله خداوند خالق هست. پس با پرداختن به مخلوقات خداوند میشه به خداوند پی برد. بله میشه پی برد. میشه به معرفت خداوند رسید. بله میشه رسید. به شرط اینکه دقیق بپردازی. ممکن اشتباه بپردازی. خوب چه کار کنیم؟

کلام خداوند، تبیان همه مخلوقات خداوند است

خداوند فرموده من که همه این مخلوقات رو آفریده ام، یک کلامی برای شما گفته ام. یک کلامی از من برای شما ارسال شده که اون کلام تبیان همه این مخلوقات من هست. چه در مورد اون مخلوقاتی که شما می توانید به شهود به اون مخلوقات برسید چه در مورد اون مخلوقاتی که نمی توانید به شهود اون مخلوقات برسید. به هیچ وجه نمی تونید به شهود اون مخلوقات رسید. مثلا صحبت از معرفت درمورد صفات ذات خداوند. کجا شما می خواید به شهود اینها برسید؟ بعد می فرماد که این معرفت رو من در کلامم مطرح کردم. شما در مخلوقات هم به این راحتی نمی تونید پیدا کنی. به این راحتی نمی تونی از مخلوقات من به این معرفت برسی. ولی در کلام من به این معرفت می تونی برسی.

دلایل اولویت داشتن کلام خداوند در شناخت او، نسبت به سایر طریقه ها

پس نسبت به مخلوقات پرداختن به مخلوقات خداوند به چند دلیل پرداختن به کلام خدا الویت داره. 1- اینکه مخلولقات خداوند رو باید تبیانش رو در کلام خدا پیدا کرد و الا ممکن درش انحراف وجود داشته باشه. درش خطا وجود داشته باشه. این انحراف و خطا می تونه به چند شکل باشه هم در نوع برداشتی که شما میکنید هم در نوع پرداختنی که دارید. اصلا به یه موضوعی نباید بپردازید. به یه موضوعی باید یه میزانی بپردازی. به یه موضوعی باید خیلی بیشتر بپردازی. این رو خداوند در کلامش الویتها رو مشخص کرده. دوم اینکه برخی از اشیاء ممکنه از دایره، که قطعا هم اینطوری هست، از دایره شهود و دسترسی انسانها خارج باشه. اون رو هم باید در کلام خدا دنبال کرد. اون در کلام خدا هست از دسترسی شهود شما و شهود همه انسانها بیرونه.

تمام سطوح نزول کلام الله باید تاییدیه ای برای یکدیگر باشند

یه نکته اینکه در بین سطوح مختلف نزول قرآن، یعنی اگر شما برای قرآن نازله هایی متصور باشی، بین سطوح مختلف نزول قرآن تناقض وجود نداره. چه تدبر در سطح، چه تدبر ارتفاع تناقض وجود نداره، اختلاف وجود نداره. این آیه 82 سوره نساء همین رو می فرماید. اگر در قرآن تدبر کنید، در چی قرآن؟ در هر چیزی که مربوط به قرآن هست. در آیات قرآن مکتوب تدبر کنید. در نزول قرآن تدبر کنید. در رابطه اوصاف قرآن تدبر کنید. در هر چیزی که مربوط به قرآن هست تدبر کنید، درش اختلاف پیدا نمی کنید. بله پس پرداختن در تمام سطوح قرآن باید در تایید هم باشه. نه در دو گانگی. نه در چندگانگی. نه در اختلاف. اگر ناس هدایتی از قرآن برمی دارن. اگر اولوا العلم، اهل علم بینه ای از قرآن بردارن، خوب نباید این دوتا اختلاف هم باشن. نباید اینها در چندگانگی باشن.