جایگاه بلند حضرت آدم علیه السلام در ادعیه و زیارات و روایات

تصور رو نسبت به آدم علیه السلام باید عوض کرد. جایگاه آدم علیه السلام بالاست، هم در ادعیه ما، در زیارات ما، در زیارات ما نسبت به اهل بیت علیهم السلام. نقل هست در زمانی که امام زمان ص ظهور میکنه، می فرماید که هر کسی که می‌خواهد آدم رو ببینه، بیاید منو ببینه. بله در مقطعی از زمان ظهور، امام زمان صلوات الله علیه وقتی خودشان را معرفی می‌کنند می فرمایند که، «الا فمن ارادَ ان ینظُرَ الی آدم فها ان ذا آدم»، هر کس میخواد آدم ابوالبشر رو، آدم رو ببینه، بیاید نگاه کنه، من آدم هستم، منم آدم، آدم را در من ببینه. همینطور هست برای ابراهیم علیه السلام، برای نوح ع، برای موسی ع، برای عیسی ع و برای رسول الله ص و اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام. اینجا این بحث مطرح است. در حدیثی به عنوان حدیث تشبیه، مطرح است که رسول الله ص در بیان فضائل مربوط به امیرالمومنین علیه السلام، ایشان را تشبیه می کنند به برخی از رسولان در موضوعاتی در موضوع علم، امیرالمومنین علیه السلام را تشبیه می کنند به آدم علیه السلام. این رو به عنوان فضیلت برای امیرالمومنین علیه السلام مطرح میکنند. اینها همگی و موضوعاتی از این دست، همگی نشان دهنده فضیلت بسیار بالای آدم ع هست. آیا میشه به فردی که یک موضوعات اولیه رو خطا کرده، در مورد یک بخور یا نخور اشتباه کرده، اشتباهات بزرگ، فاحش؟ اگر این را بپذیریم چطور میشه ما، امام زمان علیه السلام خودش را نسبت بده به فردی که همه نسبت به اون فرد ایراد داریم؟! فضیلت امیرالمومنین علیه السلام را، شبیه بودن در علم، به اون فرد بدونیم و به شخصی که حضرت رو شبیه او می دونیم ایرادات جدی داشته باشیم، این چه ارزشی میتونه داشته باشه؟ باید نگاه رو نسبت به آدم علیه سلام اصلاح کرد. اگر ما ایرادات اساسی به آدم علیه السلام داشته باشیم، چگونه میتونه امام زمان علیه السلام خودش را تشبیه کنه به آدم و در این سطح که افتخار خودش بدونه و بفرماید که هر کسی می خواد آدم رو ببینه بیاید من رو ببینه، من آدم هستم، منم همون آدم. یعنی اینقدر قرابت و نزدیکی بین خود و آدم علیه السلام ایجاد میکنه، این نه به این معنا که من خود آدم هستم، یعنی اینقدر نزدیکی وجود داره. شما همه فضائل آدم را در من می بینید، بیایید اینجا.