حال و هوای خاصّ دل بریدن از دنیا در هنگام اقامه صلاة

هنگامه اقامه نماز، دنیا را وادی غیر ذی زرع بدان و هیچ چیز برایت مهم نباشد

در آیه ی 37 ابراهیم علیه السلام، ایشون میفرماید رَّبَّنَا إِنِّي أَسْكَنتُ مِن ذُرِّيَّتِي بِوَادٍ غَيْرِ ذِي زَرْعٍ عِندَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنَا لِيُقِيمُواْ الصَّلاَةَ ، میفرماید من ذریه ام رو در وادی غیر ذی زرع عند بیت محرم تو گذاشتم برای اینکه اونها اقامه ی صلاة کنند. کجا اقامه ی صلاة کنند؟ در وادی غیر ذی زرع. آقا شما میخوای در دنیا اقامه ی نماز کنی در زرق و برق نمیشه. هیچ چیزی پیرامون تو نباید به چشمت بیاد. در دنیا اقامه ی نماز میکنی در این مقام از اقامه ی نماز، دنیا باید برای تو وادی غیر ذی زرع باشه. هیچ چیزی به چشمت نیاد. در اندازه ای باید از دنیا بریده باشی که کل دنیا برای شما به مثابه یک وادی غیر ذی زرع باشه. چه چیز مهم باشه؟ جوار بیت خدا. چه رابطه ای با خدا داشته باشی؟ اقامه ی نماز. شما که در اقامه ی نماز در محضر خدا در محضر خداوند متعال هستی پیرامون شما چقدر باید به چشم شما بیاد؟ در چه اندازه به چشم شما بیاد؟ به اندازه ی وادی غیر ذی زرع، هیچ چیز نیست. منم در یک وادی غیر ذی زرع و محضر خدا. در وادی غیر ذی رزع محضر خدا هست، منم در یک وادی غیر ذی زرع و محضر خدا و نماز برای خدا نماز به پیشگاه خدا. الله اکبر نماز رو گفتی اراده کردی بری به سوی نماز تصمیم گرفتی که حرکت کنی به سوی نماز، دنیا برای شما وادی غیر ذی رزع باشه. هیچ چی نیست. خدایا در محضر تو هستیم و اینجایی که الان هستم در محضر تو در نزدیک تو در عندیّتی تو اینجایی که هستم یه برهوت هست هیچ چی از اینجا به چشم من نمیاد، اینگونه به نماز ایستادم.

ارتقاء نماز در فضایی از دنیایی خشک و بی آب و علف، خاصیت خواهد داشت

اگه قرار هست چیزی باشه باید تو عنایت کنی. من به پیشگاه تو من در پیشگاه تو به نماز می ایستم و تو عنایت کنی. ببینید در واقع حال و هوای ذریه ای ابراهیم علیه السلام همین بود دیگه. ابراهیم علیه السلام این ذریه اش رو واقعاً در وادی ای گذاشت که هیچ چی نبود فقط بَیتُ الله بود فقط نزدیکی و عندیّت محضریت خدا بود. این آدمها به نمازی میرسند که اون نماز خاصیتهای بزرگ داره. اگه من و شما واقعاً در فضایی باشیم که هیچ چیزی پیرامون ما نیست، انگار آنجایی که هستیم، یک وادی غیر ذی زرع هست و ما در محضر خدا هستیم. اگر در این مقام بودیم و به نماز ایستادیم به مقامی از نماز رسیدیم که اون نماز خاصیت داره. اون نماز در مسیر ظهور امام علیه السلام خاصیت داره. خب ما باید این رو تمرین کنیم. ما باید این رو در خودمون پر رنگ کنیم. ابراهیم علیه السلام ذریه ی خودش رو در چنین وادیی قرار داد که این ماجرا رو تمرین کنند اینجوری بار بیایند برای چنین اقامه ی نمازی پرورش بشند. برای چنین اقامه نمازی رشد کنند. وقتی شما به نماز ایستادی اینطور نباشه که خب این هست اون هست همه چی هست... . نه خدایا من هستم و یک دنیای برهوت. تو هستی و رابطه ی من و با تو، ابزار من با تو فقط همین نماز هست هیچ چیز دیگه ای دستم نیست من راه دیگه ای پیش پام نیست. تنها راهی که در اون سرزمین پیش پای ذریه ای ابراهیم علیه السلام بود چی هست؟ اقامه ی نماز راه دیگه ای پیش پامون نیست، نماز مون رو در حال و هوای وادی غیر ذی زرع در محضر خداوند رشد بدیم .