ماهیت خدایی داشتن و پیروی از اوامر و نواهی خداوند، دو مؤلفه معنایی در هبوط است

در موضع هبوط چند مولفه معنایی رو باید دنبال کنیم: 1- اینکه آیا هبوط کردن، منفی است؟ با جمیع آیات و توجه به روایات، هبوط کردن لزوما به معنای منفی نیست، هبوط کردن به معنای عقوبت نیست، هبوط کردن برای خوبان هم مطرح است، برای انبیاء ع، در موقعیت‌های مثبت هم مطرح است، هبوط کردن برای اهل بیت علیهم السلام هم در روایات مطرح هست. پس هبوط کردن به معنای منفی نیست، در موضع منفی نیست، به معنای عقوبت نیست. در هبوط یکی از مولفه‌های معنایی که وجود داره، گرفتن یک هویت، ماهیت و ساختار جدید متناسب فضای کنونی، متناسب فضایی است که در آن وارد می‌شوی، متناسب موقعیت دنیا باید هویت و ماهیت دنیا رو بگیری، ماهیتی در قبال خدای متعال، ماهیتی به خاطر اثر گرفتن از خدای متعال. لذا شما باید اون شکل رو به خودت بگیری، شکلی باید پیدا کنی که بتوانی به درستی از خدای متعال اثر دریافت کنی و سلوک کنی، در سلوک توحیدی، این سلوک رو داشته باشی. لذا در دنیا باید این هویت و این ماهیت رو و این شکل رو و این ساختار رو بگیری، ‌ که از خدای متعال اثر بگیری. از مولفه‌های معنایی دیگر در هبوط، موضوع در قبال اوامر و نواهی خداست، باید شکلی باشی که از اوامر و نواهی خدای متعال پیروی کنی، من نباشی، منیت وجود نداشته باشه، در قبال اوامر و نواهی خدا، مقاومت وجود نداشته باشه، شخصیتی که هبوط کرده، اینطور هست. هبوط یعنی در موقعیت جدید، به شکلی وارد شو که راه رو گم نکنی، سرنخ رو گم نکنی، مثل یک گمشده، وارد موقعیت و فضای جدید نشو، مثل یک فرد منفک شده، شیء منفک شده از خدای متعال، وارد موقعیت جدید نشو، یک شخصیت کاملا متصل و نیازمند به خدای متعال داشته باش، شخصیت متصل باشه، نیازمند باشه، خدا در قبال شما غنی باشه و شما فقیر، خدا در قبال شما اکبر باشه و شما کوچک و شما خاشع.