اتصال پیوسته قید بسم الله الرحمن الرحیم به موضوعات شرط ابتر نماندن آن ها در سلوک توحیدی عملی است

بسم الله الرحمن الرحیم موجب به ثمره رسیدن و به نهایت رسیدن و به انتها رسیدن یک راه است. اگر انسان در تحت بسم الله الرحمن الرحیم خودش را حفظ کند، آن مسیر به ثمره می‌رسد. شما می‌خواهی وارد تسبیح بشوی، می‌خواهی انسان مسبّحی باشی، خب با یک معرفتی، به یک دلایلی توفیق پیدا می‌کنی و این مسیر را شروع می‌کنی، این معرفت را شروع می‌کنی، بعد از یک مدت می‌بینی رها شد، بدان که حواست باشد رها شد، چرا؟ بعد از یک مدت می‌بینی که دیگر در آن فضا نیستی، چرا؟ چرا اینطور می‌شود؟ بعد از یک مدتی آن کار ابتر باقی می‌ماند، چرا؟ چون حاکمیت بسم الله الرحمن الرحیم از آن کار کنار رفته است، چون قید بسم الله الرحمن الرحیم از آن کار کنار رفته است، چون تاثیرگیری شما از بسم الله الرحمن الرحیم در آن کار کنار رفته است. بسم الله الرحمن الرحیم باید یک قید پیوسته به موضوعات باشد. به محض اینکه یک کار از بسم الله الرحمن الرحیم جدا بشود، منقطع بشود، آن کار ابتر باقی می‌ماند. پس اگر کسی می‌خواهد سلوک داشته باشد الی الله و سلوک پیوسته داشته باشد الی الله و منقطع نشود و رها نشود و غافل نشود، باید پیوسته اتصال داشته باشد به بسم الله الرحمن الرحیم.