صبر اولوالعزم، صبر حضرت نوح علیه السلام و حضرت ابراهیم علیه السلام نسبت به عداوت قوم در راستای مشیت الهی بود

این موضوع صبر در أُولُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُل ‏، بسیار موضوع مهمی است. نوح علیه السلام ۹۵۰ سال در بین قوم ماند، ابلاغ کرد، رسالت داشت، بر همه چیز قوم صبر کرد و هیچ وقت دعای بر عذاب نکرد تا زمانی که به نوح وحی شد که دیگر کسی ایمان نخواهد آورد، هرگز ایمان نخواهند آورد و بعد از این هم، کسی از بین اینها ایمان نخواهند آورد. شاید چند نسل عوض شد و نوح علیه السلام صبر کرد بر این ماجرا. ابراهیم علیه السلام صبر کرد، بر قوم صبر کرد، بر موضوعات مربوط بر عداوت مربوط به اهل بیت عصمت و طهارت ع صبر کرد، صبر بسیار سختی است وقتی که شما پذیرفتی، بر اساس یک معرفت بزرگ و طی یک مراحل بزرگ، بعد از ماجرای برپایی خانه خدا، بیت الله الحرام و بعد از مناسک اونجا، پذیرفتی که فرزندت رو، اسماعیل را، فدا کنی در ازای ماجرای امام حسین علیه السلام، شما داری اینجا پیش میری و خدای متعال به شما می فرماید که صبر کن، این کار رو نکن. در سوره صافات می‌فرماید، إِنَّ هذا لَهُوَ الْبَلاءُ الْمُبين‏. وَ فَدَيْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِيم ، ما این رو گذاشتیم برای این ماجرای ذبح عظیم و تو، توی ابراهیم باید بر این ماجرا صبر کنی، نمیتونی بگی نه، حالا که من اسماعیل را آوردم اینجا حتما ذبحش می کنم، باید صبر کنی. حتی حاضری فرزند خودت اسماعیل را برای این ماجرا ذبح کنی، یعنی ابزاری دستت هست، توانی دستت هست، شاید بتوانی جلوی اون ماجرای بزرگ، يَسْفِكُ‏ الدِّماء را بگیری، خدای متعال می فرماید نه باید صبر کنی. حاضری از خودت بگذری، از زندگیت بگذری، از فرزندت بگذری، ابزار هم دست هست که این کار را بکنی، خدای متعال می فرماید نه باید صبر کنی. ما اون ماجرای ذبح عظیم رو قرار دادیم و باید انجام بشه، این در مشیت خداست.