ورود صحیح به مقوله صبرِ رسولان اولوالعزم

عالی‌ترین عزم رو در راستای بحث اولوالعزم مِن الرسل، سید ما رسول الله ص داره و به دنبال ایشان اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام که بالاترین عزم هست اینجا و در دنباله داستان و ماجرای اهل بیت علیهم السلام، امام زمان صلوات الله علیه. امام زمان صلوات الله علیه بالاترین عزم را دارد. یعنی شما اگه اوج اولوالعزم، میخواهی بشناسی، میشه امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، در همان سیر و مسیر اولوالعزمی رسول الله ص. عزم رو باید اینجا معنا کنیم. آدم علیه السلام عزم نداشت؟ بله نداشت. این خطاست؟ نه. عزم نداشت به معنای این نیست که عزم در امور نداشت، عزم در کارها نداشت، عزم در خیرات نداشت، عزم در اقامه نماز نداشت، عزم در امر به معروف نداشت، موضوع این نیست. خدای متعال وقتی میفرماید عزم نداشت, عزمی در او پیدا نکردیم، لَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْما ، باید سوال پرسید، عزم در چه چیزی؟ در چه سطحی در او پیدا نکردی؟ عزم در سطح اولوالعزم مِن الرسل ‏. او اگر در سطح اولوالعزم مِن الرسل عزم داشت، شاید اونجا رفتار دیگری میکرد. خب اینجا ساحت بزرگی است، فاصله خیلی زیاده. ما ماجراها رو از بیرون از گود داریم نگاه میکنیم و معرفتمون به ماجرا دقیق نیست، عمیق نیست. به خاطر این ممکنه برامون ماجرا سطحی به نظر بیاید. کما اینکه این طور نیست. ما در زندگی معمولی مون نسبت به بسیاری از اتفاقات خرد پیرامون مون صبر نداریم، صبر نداریم، مجبوریم تحمل کنیم. فلانی ممکنه ادعای صبر داشته باشه، صبر نکرده که، گذر زمان براش گذشته دیگه، او صبر نکرده، چاره ای بجز این نداشته. بله ماجرا رو باید خوب ورود کنیم، صبر اولوالعزم مِن الرسل ‏ چی هست که اینقدر قیمت داره و رسول الله ص امر شده به اینکه شبیه این صبر، شبیه صبر اولوالعزم مِن الرسل صبر داشته باشه؟ این رو باید خوب ورود کنیم بفهمیم.