هر نوع طرح و برنامه در زندگی را بر مدار مشیت خداوند برنامه ریزی کنیم و اگر فراموش کردیم به ذکر ربّ و امید به هدایت از سوی او پناه ببریم

در بحث آیه ۲۳ و ۲۴ سوره کهف، می‌فرماید که وَ لَا تَقُولَنَّ لِشَىْ‏ءٍ إِنّى فَاعِلٌ ذَلِكَ غَدًا، إِلَّا أَن يَشَاءَ اللَّهُ وَ اذْكُر رَّبَّكَ إِذَا نَسِيتَ وَ قُلْ عَسىَ أَن يهْدِيَنِ رَبّى لِأَقْرَبَ مِنْ هَذَا رَشَدًا این دو آیه از موضوعات و دستاوردهای بحث کهف است، از معارفی است که شما باید آنجا نتیجه بگیرید، از معارف توحیدی که آنجا باید نتیجه بگیرید. این معرفت توحیدی عنوانش چی هست؟ ذیل بحث مشیت خدا، بحث أَن يَشَاءَ اللَّهُ این معرفت توحیدی رو باید نتیجه بگیرید و در این معرفت توحیدی و در تعامل با این معرفت توحیدی زندگی کنید، رفتارهایی انجام بدهید، فعل داشته باشید، برنامه ریزی آینده داشته باشید، برنامه ریزی کارهای مختلف داشته باشید، ذیل بحث أَن يَشَاءَ اللَّهُ . تمام برنامه ریزی‌های کارها و افعال مختلف در آینده، در روزهای آینده، ماه‌های آینده، سالهای آینده، باید ذیل معرفتأَن يَشَاءَ اللَّهُ انجام بشود، در تعامل با این معرفت توحیدی شکل بگیرد. اگر این نباشد، چه چیزی نیست؟ رشد در توحید وجود ندارد، مفهوم رشد که مفهومی است مرتبط به توحید وجود ندارد، اتفاق نمی‌افتد. شما برنامه ریزی می‌کنید، کارهای مختلف انجام می‌دهید، وارد کارهای مختلف می‌شوید، ورودتون به کارهای مختلف، به افعال مختلف، به برنامه‌ها و به طرح‌های مختلف در زندگی، ورودی نیست که رشدی در توحید داشته باشد، لذا می‌فرماید شما باید، تنها باید به این شکل وارد بشوید، اگر غفلت کردید، نسیان کردید و اینگونه وارد نشدید، در برنامه‌ای، در طرحی، در کاری، در فعلی، اینگونه وارد نشدید، بر این مدار برنامه ریزی نکردید، دوتا کار باید انجام بدهید، 1- ذکر رب 2- امید به خدا. در ذیل ذکر رب، وَ اذْكُر رَّبَّكَ إِذَا نَسِيتَ ، وقتی فراموش کردید، ذکر رب کنید، در حین انجام و ورود به آن طرح که با نسیان از مشیت خدا، این ورود رو داشتید، ذکر رب کنید، 2- وَ قُلْ عَسىَ أَن يهْدِيَنِ رَبّى لِأَقْرَبَ مِنْ هَذَا رَشَدًا و امید داشته باش که خدای متعال تو رو هدایت کنه از این فضایی که الان واردش شدی، از این فضایی که به خاطر نسیان ورود کردی، از همین فضا، تو رو هدایت کنه به مسیری که نزدیک‌تر باشد به رشد. یعنی این دو گام رو دنبال کن، اگر فراموش کردی برنامه ریزی و اقدام به کاری رو بر مدار مشیت خدا، بلافاصله ذکر رب کن و دعا کن و امید داشته باش که رب، خدای متعال، به مسیری تو را هدایت کند، هدایتی جلوی پایت قرار بدهد در آن فعل و در آن مسیر که از این فضایی که برایت ایجاد شده به رشد نزدیکتر باشد، در واقع یعنی طلب رشد کن، ببین باید خدا راه چاره‌ای ببیند برای تو که در آن فضا به رشد نزدیک بشوی، چرا؟ چون باید تو به سمت رشد می‌رفتی، این رشد کی اتفاق می‌افتاد؟ نمی‌شود شما وارد برنامه‌ای بشوی، نمی‌شود شما سلوک اجتماعی، اقتصادی، برنامه‌های اجتماعی، اقتصادی، موضوعات مختلف در زندگی داشته باشی، خارج از مدار مشیت خدا برنامه‌ریزی کرده باشی و رشد کنی، این نمی‌شود. اگر اینجوری وارد شدی باید چنان توجه کنی به خدای متعال و دعا کنی و درخواست کنی و امید داشته باشی که خدا راهی بگذار برای تو که آن راه نزدیک‌تر از این راهی باشد که در آن هستی، به رشد. از نظر رشد راه بهتری باشد.